تأثیر روش تدریس معکوس بر نگرش حرفه‌ای و خودکارآمدی معلمان

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر روش تدریس معکوس بر نگرش حرفه‌ای و خودکارآمدی معلمان مقطع متوسطه شهر تهران است. روش پژوهش کمی، غیرآزمایشی از نوع علی-مقایسه ای (پس رویدادی) است. جامعه‌ی آماری شامل معلمان مقطع متوسطه مناطق 22 گانه ی تهران که از روش معکوس استفاده کرده‌اند، است که به کمک روش نمونه‌گیری در دسترس و هدفمند 15 نفراز معلمان مقطع متوسطه که دارای بیشترین فراوانی در جنسیت، سابقه، نوع استخدام و منطقه‌ی محل خدمت بودند، انتخاب شدند. 15 نفر همتای آنان که به روش سنتی تدریس می‌کردند به گروه گواه گمارش یافتند.به‌منظورارزیابی اثربخشی روش تدریس معکوس، دو متغیر وابسته نگرش حرفه‌ای و خودکارآمدی به ترتیب به‌وسیله‌ی پرسشنامه‌ی یزدان پناه (1393) وچانن موران و ولفولک هوی (2001) موردبررسی قرار گرفت. برای تحلیل داده‌ها، از تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) و تحلیل واریانس یک‌راهه (آنوا) استفاده شد. نتایج پژوهش بیانگر آن است میزان نگرش حرفه‌ای و خودکارآمدی کلی و مؤلفه‌های خودکارآمدی معلمانی که از تدریس معکوس استفاده کرده‌اند به‌طور معناداری بیش از معلمانی است که از روش سنتی در کلاس خود بهره برده‌اند درنتیجه می‌توان اذعان کرد رویکرد تدریس معکوس در افزایش نگرش حرفه‌ای و خودکارآمدی معلمان مقطع متوسطه اثربخش می‌باشد